Odpowiedź dla Anonimowej Czytelniczki

Szanowna Pani,

Życzliwa i wrażliwa Czytelniczko,

Nie wiem czy czyta Pani moje odpowiedzi na komentarze, dlatego pozwalam sobie zamieścić poniższą odpowiedź także jako oddzielny post (przynajmniej na jakiś czas).

Bardzo dziękuję, za Pani kolejny komentarz. Piszę „kolejny”, bo przypuszczam, że to właśnie Pani komentarz do pierwotnej wersji „Mojej baśni …” utwierdził mnie w przekonaniu, że warto napisać jej nową wersję, zgodną z moim obecnym rozumieniem naszej prahistorii (nie mylić z „prehistorią”). Mam nadzieję, że przeczytała Pani moją odpowiedź na tamten komentarz, ale jeśli nie to zawsze jeszcze może Pani to uczynić.

Żałuję, że nie znam imienia, nawet wymyślonego, którym mógłbym się do Pani zwracać, bo „Szanowna Pani” brzmi w tym wypadku jakoś sztywnoJ

Pisząc pierwotną wersję „Mojej baśni …” wcale nie planowałem jej kontynuacji. Po prostu, w pewnym momencie poczułem, że muszę ją napisać. Kiedyś może przyjdzie czas, że opowiem jak do tego doszło, ale jeszcze nie teraz.

Wtedy, nieco ponad miesiąc temu, pisałem opierając się jedynie na podszepcie własnej duszy i na własnym rozumieniu opisywanych wydarzeń.

„Nową baśń …” zacząłem pisać pod wpływem lektury „Białej Księgi”, a także za sprawą pytania, które mi Pani zadała. Nie nazwałem jej już jednak „moją”, mimo, że czytając „Białą Księgę” wielokrotnie głęboko się wzruszyłem, odnajdując w niej informacje całkowicie zgodne z moim wcześniejszym przeczuciem i rozumieniem kluczowych zagadnień. Nie nazwałem „Nowej baśni …” moją, ponieważ lektura nauk Ramthy dostarczyła mi wielu nowych informacji, i pomogła mi zapełnić wiele białych plam w obrazie naszej odległej historii, a także zrozumieć zjawiska, które stale obserwujemy, i które tak trudno mi było pojąć.

Dlatego, mimo że przeczuwam jak trudne będzie to zadanie, postaram się odpowiedzieć Pani, i innym Czytelnikom, na te najtrudniejsze pytania. Ponieważ wszystkie lektury, które przeczytałem i wykłady, które prześledziłem nie wyjaśniają niektórych szczegółów naszej prahistorii, nadal będę posługiwał się swoim wyczuciem i wyobraźnią, aby wypełnić pewne luki (te o mniejszym znaczeniu), a konwencja baśni będzie mnie do tego w pełni uprawniać i troszkę chronić, na wypadek gdyby się okazało, że dla ciągłości opowieści, wymyśliłem (czy wywnioskowałem) coś, co odbiega od obiektywnej prawdy.

Wyczuwam jednak, że także i Pani coś podpowiada, że w mojej opowieści może być bardzo wiele prawdy. Pani wewnętrzny głos ma rację, a moje „różowe okulary” nie zmieniają obrazu rzeczywistości. Pomagają mi tylko widzieć całe jej przemyślne piękno, tak jak na to zasługuje.

Postaram się by znalazła Pani odpowiedzi na pytania, które Panią (i nie tylko Panią) nurtują. Czy będzie je Pani w stanie zaakceptować? – Tego obiecać nie mogę, ale jeśli pozostanie Pani otwarta …

Nie będzie to wcale zbyt trudneJ

Pozdrawiam i dziękuję z głębi sercaJ

Namaste

Greg Ka

PS. Co do wydania książki, jeszcze o tym nie myślałem, bo pewnych spraw nie należy przyśpieszać – owoc musi dojrzeć zanim spadnie z drzewaJ

Niemniej jednak, dziękuję za tę sugestię. Może właśnie Pani jest „Posłańcem …”? – Zaczekam na odpowiedź mojej duszy J